Οι πιθηκάνθρωποι του δάσους
Jules Verne
Οι "Πιθηκάνθρωποι του Δάσους", κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά στο γαλλικό πρωτότυπο στις 11 Ιουλίου 1901.
Το μυθιστόρημα αυτό το εμπνεύσθηκε ο Ιούλιος Βερν απ' την εξερευνητική αποστολή στην Αφρική, του Αμερικανού Γκάρνερ (1892-1894) που είχε στόχο να μελετήση την... πιθηκολογία. Κατά βάθος, η μελέτη αυτή δεν αποτελούσε το χόμπυ που περιλαμβάνεται στα ήθη και έθιμα των κατοίκων των Ηνωμένων Πολιτειών - που, ως γνωστόν, ξεχωρίζουν απ' τους κατοίκους των άλλων ηπείρων για τις υπέρμετρες παραξενιές των. Δεν αποκλείεται τον Γκάρνερ ν' απασχολούσε το πρόβλημα της καταγωγής του ανθρώπου, που, κατά τον άγγλο φυσιοδίφη Ντάρβιν, πρέπει ν' αναζητηθεί... στις μαϊμούδες!
Ο Γκάρνερ είχε επινοήσει κι ένα σύστημα παρακολουθήσεως των συνομιλιών μεταξύ πιθήκων, που ήταν κλεισμένοι στα κλουβιά: προσπαθούσε ν' ανακαλύψει αν το λεξιλόγιό τους θύμιζε καμιά διάλεκτο -κι είναι τόσο πολλές!- της αφρικανικής ηπείρου, που ως τα τέλη του 19ου αιώνος είχε πολλές περιοχές ολωσδιόλου ανεξερεύνητες.
Ο Ιούλιος Βερν παραδέχεται και στοιχειώδη λαλιά στους πιθήκους κι αισθήματα ανθρώπινα. Άραγε ο Κόνας Ντόυλ -ο διάσημος δημιουργός του Σέρλοκ Χόλμς- έλαβε γνώση των "Πιθηκανθρώπων του Δάσους", που μεταφράστηκαν στ' αγγλικά με τίτλο "Το χωριό στην κορυφή των δέντρων", κι εμπνεύσθηκε τον "Χαμένο Κόσμο", το 1911; Στις άπειρες ταινίες του Ταρζάν που βλέπουμε τα καμώματα της μαϊμούς Τσίτα, δε συμπεραίνουμε πως, ανάμεσα στη λογική του ανθρώπου και στο ένστικτο του ζώου, πρέπει να υπάρχει και μία ενστικτώδης λογική συνοχή; Ο Ντάρβιν αναφέρει τα εξής: "Ένα φίδι χώνει το κεφάλι του ανάμεσα στις σανίδες ενός φράχτη, αρπάζει με τα δόντια του ένα βατραχάκι και κάνει να το καταπιεί. Μα δεν μπορεί να τραβήξει το κεφάλι του πίσω, γιατί έχει διογκωθεί ο λαιμός του. Παρατά το βατραχάκι κι αντιλαμβάνεται πως έχει την δυνατότητα να περάσει το κεφάλι του. Τότε, ξαναπερνά το κεφάλι του από το άνοιγμα, πιάνει το βατραχάκι στην άκρη των δοντιών του και το καταπίνει αφού πρώτα πέρασε το φράχτη".
Το μυθιστόρημα αυτό το εμπνεύσθηκε ο Ιούλιος Βερν απ' την εξερευνητική αποστολή στην Αφρική, του Αμερικανού Γκάρνερ (1892-1894) που είχε στόχο να μελετήση την... πιθηκολογία. Κατά βάθος, η μελέτη αυτή δεν αποτελούσε το χόμπυ που περιλαμβάνεται στα ήθη και έθιμα των κατοίκων των Ηνωμένων Πολιτειών - που, ως γνωστόν, ξεχωρίζουν απ' τους κατοίκους των άλλων ηπείρων για τις υπέρμετρες παραξενιές των. Δεν αποκλείεται τον Γκάρνερ ν' απασχολούσε το πρόβλημα της καταγωγής του ανθρώπου, που, κατά τον άγγλο φυσιοδίφη Ντάρβιν, πρέπει ν' αναζητηθεί... στις μαϊμούδες!
Ο Γκάρνερ είχε επινοήσει κι ένα σύστημα παρακολουθήσεως των συνομιλιών μεταξύ πιθήκων, που ήταν κλεισμένοι στα κλουβιά: προσπαθούσε ν' ανακαλύψει αν το λεξιλόγιό τους θύμιζε καμιά διάλεκτο -κι είναι τόσο πολλές!- της αφρικανικής ηπείρου, που ως τα τέλη του 19ου αιώνος είχε πολλές περιοχές ολωσδιόλου ανεξερεύνητες.
Ο Ιούλιος Βερν παραδέχεται και στοιχειώδη λαλιά στους πιθήκους κι αισθήματα ανθρώπινα. Άραγε ο Κόνας Ντόυλ -ο διάσημος δημιουργός του Σέρλοκ Χόλμς- έλαβε γνώση των "Πιθηκανθρώπων του Δάσους", που μεταφράστηκαν στ' αγγλικά με τίτλο "Το χωριό στην κορυφή των δέντρων", κι εμπνεύσθηκε τον "Χαμένο Κόσμο", το 1911; Στις άπειρες ταινίες του Ταρζάν που βλέπουμε τα καμώματα της μαϊμούς Τσίτα, δε συμπεραίνουμε πως, ανάμεσα στη λογική του ανθρώπου και στο ένστικτο του ζώου, πρέπει να υπάρχει και μία ενστικτώδης λογική συνοχή; Ο Ντάρβιν αναφέρει τα εξής: "Ένα φίδι χώνει το κεφάλι του ανάμεσα στις σανίδες ενός φράχτη, αρπάζει με τα δόντια του ένα βατραχάκι και κάνει να το καταπιεί. Μα δεν μπορεί να τραβήξει το κεφάλι του πίσω, γιατί έχει διογκωθεί ο λαιμός του. Παρατά το βατραχάκι κι αντιλαμβάνεται πως έχει την δυνατότητα να περάσει το κεφάλι του. Τότε, ξαναπερνά το κεφάλι του από το άνοιγμα, πιάνει το βατραχάκι στην άκρη των δοντιών του και το καταπίνει αφού πρώτα πέρασε το φράχτη".
Kategori:
Tahun:
1977
Penerbit:
Αστήρ
Bahasa:
greek
Halaman:
266
Fail:
PDF, 10.05 MB
IPFS:
,
greek, 1977
Amazon 
Barnes & Noble 
Bookshop.org 
Tukar fail
Lebih banyak hasil carian
Faedah lain 
Istilah utama
Koleksi pilihan
